KASSA 4

Het gevoel van klein zijn.

Het jaarlijkse circus bezoekt het dorp.

En vooraan bij de wei die beschikbaar is gesteld door de "genereuze" rijkste boer van het dorp, staat dit kassahokje. Slecht van constructie, slecht geschilderd reclamebord. Met niet dekkende verf is nog te lezen dat het bord voorheen een ander doel had. De nieuwe functie van het bord is gemaakt met het materiaal dat n iet meer van toepassing is (breinaalden)

En alsof het een groot circus is met 4 kassa's.

Dit minuscule circus is van zulke kleinschaligheid dat de zure kassajuffrouw ook de trapeze-act doet én de weelderige assistent is van de goochelaar (die op zijn beurt naars haar echtgenoot ook de muzikant, clown, dompteur & leeuw tegelijk is.

Bij de krenterige kassajuffrouw, die steevast een sigaret in haar hand heeft is er generlei sprake van coulance, of korting wanneer je 10 cent tekort komt om een kaartje te kopen.

Hierdoor ms jij de voorstelling van dit jaar, terwijl al je vriendjes al binnen zijn......

 € 975,-

Keuken en bed

Relatie voorbij.

Huis kaal.

Wat blijft er nog over?

Wat zijn de essentiële middelen die je nog hebt om te leven...?

€ 975,-

Ondergronds

Beeld van een metrostation. Dat überhaupt niet bestaat in Limburg, maar we hadden hier wél de mijnen!

De poster op de achtergrond refereert naar de tijd waarin de mijnen nog in gebruik waren en waar op staat: "vrouwen van mijnwerkers weten het wel: Radion wast witter dan wit"

€ 975,-

Welkom in het dorp

Het gevoel van (Limburgse) ongastvrijheid.

Volgens mij is Limburg de grootste afnemer van rolluiken.

Rolluiken zijn sowieso ontzettende lelijke en onvriendelijke dingen.

Waren vroeger ook maar in zeer beperkt kleurenscala leverbaar.

Maar goed; rond een uur of 17:00/17:30  hoor je in de dorpen, waar ik heb gewoond, die rolluiken naar beneden gaan. De akelig kille zware voordeur en de lelijke gordijnen laten zien dat het binnen niet veel beter is dan buiten. De vetplant in het raam symboliseert alle vriendelijkheid.

Hier wonen mensen die niet opendoen voor collectanten van goede doelen.

€ 975,-

Diep in de zee

Mijn liefde voor soberheid én de raakvlakken die ik heb met de vormgeving van films van Wes Anderson resulteert in dit werk.

De lulligheid van diepzeeduikmaterieel. (een stel flippers, duikbril en zuurstofflessen). Dat alles in een claustrofobische ruimte geeft een raar beeld. De behuizing is van een oud naaimachinekoffer, dat zeer vernuftig open kon klappen en daardoor alle restruimte bedekte die de naaimachine had. De vormen zijn enkel door mij geaccentueerd en lijken daarom op een interieur van een onderzeeër met drukcabines. De authentieke kleuren associeer ik ook met zeevaart elementen.

€ 975,-

Niet voor mijn deur

Ik ben niet zo voor politieke statements, maar dit werk schetst wel een tijdsgeest van vluchtelingen gesymboliseerd door koffers.

De megakitscherige aluminium voordeur met "anti-inkijkglas" en met "keramische handgreep"die erg populair was in de jaren '60 ( en dan vooral hier in Limburg en België) geeft wederom zo'n ontzetten onwelkom gevoel dat het haast pijn doet. De deurknop in het werk is van een speldje gemaakt.

Deutz is een fabrikant van tractors en vrachtwagens wat ook weer een directie referentie is aan de "boerendorpen".

€ 975,-

Ballonnetje

Op een donkere avond verliest een vader het ballonnetje van zijn kin.

Treurigheid ten top.

€ 775,-

Space Bar

Spacebar, de spatiebalk

Is het uitgangspunt van het werk.

En werd dus de achterkant van het naambord van dit baretje.

Een jaren vijftig Amerikaans-achtige Diner, dat dicht in de buurt van een space-center ligt. Om 's avonds onder het licht van de heldere volle maan een milkshake of een sorbet te eten. Het bankje en de rode ornamenten van het huisje zijn gemaakt van ijslepeltjes. De maan is een pingpongbal.

€ 775,-